[Fic Blue Archive]เมื่อผมได้เป็นนักเรียนของคิโวทอส

สวัสดี ผมเบนโตะ เป็นชื่อเล่นน่ะ เพราะถึงรู้ชื่อจริงไปก็เรียกแต่ชื่อเล่นอยู่ดี เอาจริงๆรู้ชื่อเล่นไปก็มีค่าเท่ากัน เพราะจากนี้ไปอยากให้ทุกคนเรียกผมว่า โก๋ เป็นฉายาที่รุ่นน้องตั้งให้น่ะ 

เข้าเรื่องดีกว่า ตอนนี้ผมกำลังนั่งลุ้นผลสอบบรรจุเป็นข้าราชการครูที่ผมใฝ่ฝันอยากจะเป็นมานาน แม้ในตอนแรกแม่ของผมจะต่อต้านการเป็นครูของผมก็ตาม แต่หลังๆเริ่มจะบ้าจี้สนับสนุนการเป็นครูของผมเฉยเลย 

ผมเปิดโทรศัพท์แล้วเข้าเว็บประกาศผลการสอบทันที 

“หวังว่าจะติดนะ…”

ผมเป็นคนที่เชือในฝีมือของตนเอง ไม่เชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธ์ แต่ก็ไม่ได้ลบลู่ ออกไปทางเคารพด้วยซ้ำ เพราะผมค่อนข้างเจอเรื่องลึกลับเยอะ และดูเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธ์เหล่านั้นจะคอยปกป้องผมอยู่ตลอด ถึงจะเจอมากับตัวก็เถอะ แต่จะให้เชื่อในทันทีมันก็… 

เรื่องนี้ผมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เอาเป็นว่า ผมรับรู้ว่าพวกท่านมีจริง แต่ก็ไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากพวกท่านแต่อย่างใด ผมเชื่อเสมอว่าถ้าเราจะทำได้ นั่นก็มาจากฝีมือของเราเอง 

ดังนั้นผมจึงไม่ได้ไป สาธง สาธุ อะไรเหมือนคนที่สอบบรรจุเหมือนผม 

และผลสอบก็ออกมาว่า…

“…ที่ 3 หรอเนี่ย”

อืม ก็รู้อยู่หรอกว่าตัวเองค่อนข้างฉลาด แต่ได้ที่ 3 จากคนหลายพันนี่มันก็ออกจะเกินไป หนังสือก็ไม่ได้อ่าน ใช้ความจำล้วนๆ 

“หึ เราเองก็ใช่ย่อยนี่หว่า..”

ก็นะ คนมันเกิดมาเป็นอัจฉริยะ อิจฉาล่ะเซ! 

ผมไม่ได้บอกข่าวให้ครอบครัวรู้ในทันที เพราะกะจะเซอร์ไพรซ์ ดังนั้นในเวลานี้มันต้อง…

“ฉลองให้ตัวเองหน่อยล่ะกัน..”

ด้วยเงินที่เก็บออมมาอย่างยาวนานระหว่างที่เป็นครูฝึกสอนและครูผู้ช่วย ผมจึงซื้อสิ่งที่ผมชอบกินมาเป็นจำนวนมา ก นั่นคือ… บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ยี่ห้อ Sam**** ชื่อดังจากเกาหลี ผมซื้อมาเฉพาะรสชาติที่เคยกินแล้วอร่อย 

หึ กินให้พุงแตกไปเลยวันนี้

….

หลังปาร์ตี้กับตัวเองเสร็จแล้ว ด้วยความเผ็ดของยี่ห้อนี้ที่เป็นเอกลักษณ์ผมจึงควานหาน้ำและนมทันที 

“อ้าว หมด”

“ต้องลงไปซื้อหรอเนี่ย”

บ่นไปก็เท่านั้น ถ้าไม่ซื้อก็ทนเผ็ดอยู่งั้นแหละ

ระหว่างที่เดินออกจากหอนั้น รอบๆตัวผมก็เริ่มมีสิ่งแปลกปลอมปรากฏขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างแรกคือผมเห็นผู้หญิงวัยรุ่นมากกว่าปกติ อย่างที่สองคือบรรยากาศที่เริ่มจะไม่เหมือนเมืองไทยเข้าทุกที 

แต่ผมก็ปล่อยผ่านไป เพราะคิดว่าตัวเองอาจจะเมาความเผ็ดที่มันพุ่งพลานอยู่ในปากก็ได้  

ที่ผมเลือกจะใช้การเดินแทนที่จะขี่มอไซต์นั้น เป็นเพราะ…ผมขับไม่เป็น 

นั่นทำให้ผมสังเกตสิ่งแปลกปลอมได้มากขึ้นเรื่อยๆ

ท้องฟ้ายามค่ำที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ 

วงแหวนปริศนาบนท้องฟ้า ขยะตามถนนที่หายไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ 

ฟุตบาดไทยที่มักจะแตกและเป็นหลุมอยู่ประจำนั้นแปลกไป สะอาดเรียบร้อย 

‘อะไร? เกิดอะไรขึ้น?’

‘หรือว่าฝันอีกแล้ว? ผีติดที่จากไหนอีกล่ะ?’

ผมจะไม่หันกลับไปมองด้านหลังเด็ดขาด นั่นเป็นคติที่ผมทำตอนที่อยู่ในฝันที่โดนผีอำ 

‘รางร้าย…ทั้งๆที่สอบได้ที่ 3 เนี่ยนะ? ล้อกูเล่นปะเนี่ย..’

ผมเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อด้วยความระแวงที่เต็มในใจ ผมหยิบน้ำขวดลิตรขึ้นมา แล้วต่อด้วยหยิบนมถั่วเหลืองยี่ห้อโปรด 

‘ความรู้สึกเหมือนไม่ได้ฝันเลย แต่แล้วทำไมมันถึงได้แปลกแบบนั้น ผีตัวไหนที่มันทำได้ขนาดนี้กัน…’

ความรู้สึกใจเต้นที่มันชัดเจน มักเป็นตอนที่เจอผีอำ ทำให้ผมแน่ใจว่ากำลังฝันอยู่แน่ๆ แต่ ตั้งแต่ตอนไหน? 

ผมหลับแล้วฝันไปตอนไหน? 

ผมเดินไปที่แคชเชียร์อย่างเชื่องช้า พร้อมมองพนักงานสาวด้วยสายตาที่น่ากลัว จนพนักงานคนต้องหลบตาผม 

‘หรือว่าจะเป็นแก?’

ที่ผมระแวงขนาดนี้เพราะช่วงหลังๆมานี้ผมเริ่มจะฝันแบบนี้บ่อยขึ้นเรื่อยๆ 

แต่ดูเหมือนผมจะจ้องพนักงานสาวมากเกินไป ทำให้เธอเริ่มจะไม่สบายใจ 

“ค คือว่า ช่วยเลิกจ้องแบบนั้นด้วยค่ะ..”

“เอ๋ะ?”

ก็คุยกันปกติหนิ ไม่ใช่ผีในฝัน แล้วท้องฟ้าแปลกประหลาดข้างนอกนั่นล่ะ? 

“อะ แสกนจ่ายนะครับ”

อย่างน้อยก็เบาใจได้ละนะ ที่พนักงานสาวสวยคนนี้ไม่ได้เป็นผีที่มักจะโผล่ในฝัน 

หรือว่านี่ไม่ใช่ฝันกัน…

ผมได้แต่สงสัยในขณะที่พนักงานสาวคิดเงินให้ 

จนแล้วจนรอดผมก็เดินออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรงเพราะระแวงมากเกินไป

“ผู้ใหญ่แปลกๆ”

“?”

ก็รู้อยู่หรอกว่าตัวเองแปลก แต่ได้ยินจากปากคนอื่นแบบนี้มันรู้สึกเศร้าแปลกๆแฮะ

ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่พนักงานพูดแล้วมุ่งหน้าไปที่หอทันที 

ขากลับนั้นผมก็เห็นสิ่งแปลกปลอมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในตอนแรกที่ท้องฟ้ามีวงแหวนนั้นผมก็ไม่ทันได้คิด แต่พอมาข้างร้านสะดวกซื้อแล้วก็เริ่มแน่ใจ 

เพราะรอบๆตัวผมนั้นเต็มไปด้วยหญิงสาวในเครื่องแบบโรงเรียนพร้อมสะพายปืนเหมือนสะพายกระเป๋า สุดท้ายคือ..

‘ฮาโล…’

ใช่ เหนือหัวของพวกเธอทุกคนนั้นมีวงแหวนอยู่ 

‘คงไม่ใช่หรอก’

ผมสงบสติแล้วเริ่มวิ่งทันที เมื่อถึงหอแล้วผมก็ปิดประตูลงกลอน เพราะสิ่งแปลกปลอมทั้งที่เดินผ่านมานั้นทำให้ผมรู้สึกแปลกไปด้วย 

“คิโวทอส..ไม่หรอก เราคงฝันไปเอง ใช่ นี่คือความฝัน…”

ผมกระดกน้ำจากขวดเป็นจำนวนมากแล้วต่อด้วยดื่มนมจนหมดกล่อง 

ผมไม่รอชาล้มตัวลงนอนทันที 

‘ขอให้ผมตื่นจากฝัน ขอร้องละ’

และด้วยความที่ผมเป็นคนหลับง่าย แม้อยู่ในสถานะการณ์ที่สับสนแบบนี้ผมก็หลับได้ 

………..

“เอาจริงดิ…”

หลังจากที่ตื่นมาจากการหลับไหล สิ่งที่ผมทำอย่างแรกไม่ใช่การจับแว่นมาใส่เหมืนอทุกที แต่เป็นการพุ่งไปเปิดหน้าต่างเพื่อดูภาพรวมของภายนอกซะก่อน แม้จะเห็นไม่ชัด แต่ผมก็สัมผัสได้ ว่าที่ที่ผมอยู่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม 

รวมถึงร่างกายด้วย 

ผมทำการควานหาแว่นทันทีเห็นสภาพข้างนอก เมื่อใส่แว่นแล้วสิ่งต่างๆก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น 

ห้องที่เหมือนเดิมแต่แตกต่าง 

ร่างกายที่ต่างออกไปจากเดิมแบบคนละโยชน์ 

“ถามจริง..”

ผมที่ส่องกระจกอยู่นั้นพูดออกมาอย่างเหลือเชื่อ เพราะตอนนี้ร่างกายของผมได้กลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว พร้อมกับฮาโลที่เป็นสัญลักษณ์ของนักเรียนคิโวทอส

ออกแบบเองเด้อครับ

“หะ..หะๆๆๆ….ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!?!!?”

ผมหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง จะไม่ให้คลั่งได้ไง ร่างกายก็เปลี่ยนไป สถานที่ก็เปลี่ยนไป ครอบครัว…

อา ครอบครัว ในเมื่อผมอยู่ที่คิโวทอสแล้ว แล้ว แล้ว…ครอบครัวของผมล่ะ? พวกเขาจะอยู่ยังไง ถ้ารู้ว่าผมหายตัวไปล่ะก็ พวกเขาต้องเศร้าแน่ 

แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว 

“นี่ไม่ใช่ความฝัน ในความฝันไม่มีทางที่เราจะสายตาสั้นได้…”

ใช่ ในความฝันผมไม่มีทางที่จะสายตาสั้นได้ เพราะมันเป็นเพียงสิ่งที่สมองจำลองขึ้นมา แล้วผีมันก็เข้ามาป่วนฝันผมอีกที 

ในตอนนี้ที่ถอดแว่นก็เบลอ ใส่แว่นก็ชัด ไม่ว่ายังไงนี่มันก็ความจริง 

“พระเจ้าเล่นตลกอะไรอีกเนี่ย..”

โถ่เอ้ย ชีวิตโก๋..